Hey! Hierbij het 4e deel. Veel leesplezier!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ze lag op haar bed en dacht na. De hele pauze had ze naast hem gezeten en het voelde zo raar, maar toch vertrouwd. Ze had besloten om morgen weer bij hem te gaan zitten, en dan een gesprekje aan te knopen. Als ze aan hem dacht kreeg ze dat rare gevoel….het gevoel dat hij haar misschien wél aardig vond. Nee, dat kon niet. Niemand vond haar toch aardig? In ieder geval op school niet. Vandaag had ze een raar SMS-je gekregen.
“We zagen je heus wel hoor, slet! Denk maar niet dat je veilig bent bij die sukkel!”
Ondanks dat SMS-je wou ze toch weer naar Daniël. Die pesters konden haar even helemaal niks meer schelen…
Hij had waarschijnlijk een verschrikkelijke eerste indruk gemaakt, dacht hij, terwijl hij weer op zijn plekje ging zitten. Hij had daar maar een beetje sukkelig gezeten, te bang om tegen haar te praten. Hij zou haar waarschijnlijk nooit meer zien.
Of toch wel….want ze stond recht voor hem.
‘Hey…’ stamelde ze. ‘Mag ik komen zitten?’
‘Ja hoor!’
Doe nou niet zo overenthousiast! Sprak hij meteen tot zichzelf. Hij schoof een stukje op zodat Nina kon gaan zitten.
‘Wat eh..wat doe je hier?’
‘Ik vond het gister wel gezellig.’ Zei ze met een glimlach.
Gezellig? Ze hadden alleen maar gezeten en bijna niet gepraat! En dat vond ze gezellig?
‘Oh nou…. Je bent hier altijd welkom! Ik bedoel…natuurlijk mag je hier zitten…dat moet je zelf weten. Je mag eigenlijk overal in de school gaan zitten natuurlijk…’
Man, doe niet zo stom!
Ze glimlachte verlegen. ‘Bedankt. Ik vind het wel gezellig om iemand te hebben om mee te praten in de pauze’s.’
Ze had haar mond voorbij gepraat. Hij had haar aangekeken met een vreemde blik. Ze had iets van herkenning in zijn ogen gezien. En toen kwam dat verschrikkelijke SMS-je wat alles nog tien keer erger maakte.
“Zit je daar weer, SLET?”
Ze was er zo van geschrokken, en kreeg tranen in haar ogen. Konden ze nooit ophouden? Wanneer lieten ze haar nou met rust?
Hij had waarschijnlijk gezien hoe geschrokken ze was, en pakte haar mobieltje uit haar hand. Hij las het berichtje, en bleef er een minuut lang naar staren. Daarna keek hij haar aan.
‘Wat is dit? Wie heeft dit gestuurd?’
‘Dat…dat..dat weet ik niet.’
Ze was bijna in tranen uitgebarsten. Nu wist hij natuurlijk dat ze gepest werd. Ze had een enorm probleem met de pesters nu, dat wist ze al. En híj ook!
Hij wist het zeker. Ze werd gepest, net als hij. Hij was dus niet de enige.
In haar ogen zag hij de angstige blik. Hij wist precies hoe ze zich voelde. Zelf was hij er nu aan gewend, dat hij genegeerd werd. Maar om háár zo te zien, was ondraaglijk. Hij wist zelf zo goed hoeveel pijn het deed. Hij wou haar helpen, maar hoe?
‘Alsjeblieft…’ stamelde ze. ‘Laat het maar…het is niks.’
‘Dit is wel iets! Ik… ik weet wat dit is. Dit heb ik ook….’
‘Je bedoelt het…het pesten?’
‘Ja.’ Het hoge woord was eruit. Ze wisten het. En nu moest er iets aan gedaan worden
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ze lag op haar bed en dacht na. De hele pauze had ze naast hem gezeten en het voelde zo raar, maar toch vertrouwd. Ze had besloten om morgen weer bij hem te gaan zitten, en dan een gesprekje aan te knopen. Als ze aan hem dacht kreeg ze dat rare gevoel….het gevoel dat hij haar misschien wél aardig vond. Nee, dat kon niet. Niemand vond haar toch aardig? In ieder geval op school niet. Vandaag had ze een raar SMS-je gekregen.
“We zagen je heus wel hoor, slet! Denk maar niet dat je veilig bent bij die sukkel!”
Ondanks dat SMS-je wou ze toch weer naar Daniël. Die pesters konden haar even helemaal niks meer schelen…
Hij had waarschijnlijk een verschrikkelijke eerste indruk gemaakt, dacht hij, terwijl hij weer op zijn plekje ging zitten. Hij had daar maar een beetje sukkelig gezeten, te bang om tegen haar te praten. Hij zou haar waarschijnlijk nooit meer zien.
Of toch wel….want ze stond recht voor hem.
‘Hey…’ stamelde ze. ‘Mag ik komen zitten?’
‘Ja hoor!’
Doe nou niet zo overenthousiast! Sprak hij meteen tot zichzelf. Hij schoof een stukje op zodat Nina kon gaan zitten.
‘Wat eh..wat doe je hier?’
‘Ik vond het gister wel gezellig.’ Zei ze met een glimlach.
Gezellig? Ze hadden alleen maar gezeten en bijna niet gepraat! En dat vond ze gezellig?
‘Oh nou…. Je bent hier altijd welkom! Ik bedoel…natuurlijk mag je hier zitten…dat moet je zelf weten. Je mag eigenlijk overal in de school gaan zitten natuurlijk…’
Man, doe niet zo stom!
Ze glimlachte verlegen. ‘Bedankt. Ik vind het wel gezellig om iemand te hebben om mee te praten in de pauze’s.’
Ze had haar mond voorbij gepraat. Hij had haar aangekeken met een vreemde blik. Ze had iets van herkenning in zijn ogen gezien. En toen kwam dat verschrikkelijke SMS-je wat alles nog tien keer erger maakte.
“Zit je daar weer, SLET?”
Ze was er zo van geschrokken, en kreeg tranen in haar ogen. Konden ze nooit ophouden? Wanneer lieten ze haar nou met rust?
Hij had waarschijnlijk gezien hoe geschrokken ze was, en pakte haar mobieltje uit haar hand. Hij las het berichtje, en bleef er een minuut lang naar staren. Daarna keek hij haar aan.
‘Wat is dit? Wie heeft dit gestuurd?’
‘Dat…dat..dat weet ik niet.’
Ze was bijna in tranen uitgebarsten. Nu wist hij natuurlijk dat ze gepest werd. Ze had een enorm probleem met de pesters nu, dat wist ze al. En híj ook!
Hij wist het zeker. Ze werd gepest, net als hij. Hij was dus niet de enige.
In haar ogen zag hij de angstige blik. Hij wist precies hoe ze zich voelde. Zelf was hij er nu aan gewend, dat hij genegeerd werd. Maar om háár zo te zien, was ondraaglijk. Hij wist zelf zo goed hoeveel pijn het deed. Hij wou haar helpen, maar hoe?
‘Alsjeblieft…’ stamelde ze. ‘Laat het maar…het is niks.’
‘Dit is wel iets! Ik… ik weet wat dit is. Dit heb ik ook….’
‘Je bedoelt het…het pesten?’
‘Ja.’ Het hoge woord was eruit. Ze wisten het. En nu moest er iets aan gedaan worden