Hey allemaal! Het spijt me dat het zo lang geduurd heeft voordat het derde deel kwam, maar ik was nogal druk. Maar hierbij dus het derde deel! I hope you enjoy it :)
Enneh, fijne Pasen! (ik hoop morgen nog een paasblogje te doen, maar ik beloof nog niks ;)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ze had de hele middag op haar kamer gezeten. Ze had nagedacht, over de jongen. Wat wist ze nou eigenlijk van hem? Helemaal niks. Ze kon hem opzoeken, want op de een of andere manier trok hij haar aandacht. Misschien….misschien kon hij haar helpen?
Nee. Dat was totale onzin. Wie zou haar willen helpen? Niemand toch?
Maar aan het eind van de middag had ze de knoop doorgehakt. De volgende dag zou ze hem opzoeken bij de kluisjes, hulp of niet. Als ze durfde…
Zoals hij dat elke pauze deed, zat hij weer bij zijn kluisje. Nog steeds spookte dat meisje door zijn hoofd. Hoe kon hij haar toch vinden? Waarschijnlijk zou ze hem niet eens willen ontmoeten. Wat stelde hij nou voor? Niks, helemaal niks. En hij kon haar ook niet helpen. Net toen hij besloot dat hij niet meer aan haar zou denken, viel er een schaduw over zijn gezicht. Wat?! Daar stond ze, recht voor hem! Hoe kon dat? Wat wou ze van hem? Hij moest nu oppassen met wat hij zei, hij kon haar niet nog een keer kwetsen…
De hele ochtend had ze moed moeten verzamelen. Maar wat had ze te verliezen?
En daar stond ze dan, voor hem, midden in de school. Oh, als ze haar nu zo zagen, dan had ze een probleem. Zij en een jongen, daar kwamen roddels van. Maar nu moest ze daar gewoon even niet aan denken. Jemig, wat was ze zenuwachtig!
‘Hey, eh…ik ben eh…. Nina.’ Wist ze er uit te brengen. Ze zag de verwarring in zijn ogen.
Hij had het niet verwacht. Nee, natuurlijk niet.
‘Oh. Hoi Nina….ik ben Daniël….en eh…wat doe je hier? Ik bedoel eh…’
Wat deed ze hier? Goede vraag….
Dit was wel erg ongemakkelijk. Hij zat daar maar een beetje, en zij stond daar. Hij had aan haar gevraagd wat ze hier deed, maar ze bleef stil. Blijkbaar wist ze dat zelf ook niet zo goed.
‘Kom anders even zitten? Er is hier plek genoeg.’ Hij lachte er een beetje onnozel bij, maar ze nam zijn aanbod aan. Een beetje onhandig ging ze naast hem zitten.
‘Ik eh..ik wou mijn excuses aanbieden voor gisteren…ik moet beter uitkijken soms.’ Zei ze, zonder hem aan te kijken. Eigenlijk wou hij haar vragen wat er gisteren aan de hand was, maar hij bedacht zich. Dat zou ze niet fijn vinden, wist hij uit eigen ervaring.
‘Ach, dat maakt niet uit. Ik kan wel tegen een stootje.’ Oh, wat klonk dat stom!
Ze had de rest van de pauze zwijgend naast hem gezeten. Soms keek hij stiekem even naar haar, maar als ze dan terugkeek, keek hij weer gauw weg. Toen de bel ging stonden ze op en gingen allebei hun eigen weg. Nog steeds zwijgend, want allebei dachten ze diep na…
Enneh, fijne Pasen! (ik hoop morgen nog een paasblogje te doen, maar ik beloof nog niks ;)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ze had de hele middag op haar kamer gezeten. Ze had nagedacht, over de jongen. Wat wist ze nou eigenlijk van hem? Helemaal niks. Ze kon hem opzoeken, want op de een of andere manier trok hij haar aandacht. Misschien….misschien kon hij haar helpen?
Nee. Dat was totale onzin. Wie zou haar willen helpen? Niemand toch?
Maar aan het eind van de middag had ze de knoop doorgehakt. De volgende dag zou ze hem opzoeken bij de kluisjes, hulp of niet. Als ze durfde…
Zoals hij dat elke pauze deed, zat hij weer bij zijn kluisje. Nog steeds spookte dat meisje door zijn hoofd. Hoe kon hij haar toch vinden? Waarschijnlijk zou ze hem niet eens willen ontmoeten. Wat stelde hij nou voor? Niks, helemaal niks. En hij kon haar ook niet helpen. Net toen hij besloot dat hij niet meer aan haar zou denken, viel er een schaduw over zijn gezicht. Wat?! Daar stond ze, recht voor hem! Hoe kon dat? Wat wou ze van hem? Hij moest nu oppassen met wat hij zei, hij kon haar niet nog een keer kwetsen…
De hele ochtend had ze moed moeten verzamelen. Maar wat had ze te verliezen?
En daar stond ze dan, voor hem, midden in de school. Oh, als ze haar nu zo zagen, dan had ze een probleem. Zij en een jongen, daar kwamen roddels van. Maar nu moest ze daar gewoon even niet aan denken. Jemig, wat was ze zenuwachtig!
‘Hey, eh…ik ben eh…. Nina.’ Wist ze er uit te brengen. Ze zag de verwarring in zijn ogen.
Hij had het niet verwacht. Nee, natuurlijk niet.
‘Oh. Hoi Nina….ik ben Daniël….en eh…wat doe je hier? Ik bedoel eh…’
Wat deed ze hier? Goede vraag….
Dit was wel erg ongemakkelijk. Hij zat daar maar een beetje, en zij stond daar. Hij had aan haar gevraagd wat ze hier deed, maar ze bleef stil. Blijkbaar wist ze dat zelf ook niet zo goed.
‘Kom anders even zitten? Er is hier plek genoeg.’ Hij lachte er een beetje onnozel bij, maar ze nam zijn aanbod aan. Een beetje onhandig ging ze naast hem zitten.
‘Ik eh..ik wou mijn excuses aanbieden voor gisteren…ik moet beter uitkijken soms.’ Zei ze, zonder hem aan te kijken. Eigenlijk wou hij haar vragen wat er gisteren aan de hand was, maar hij bedacht zich. Dat zou ze niet fijn vinden, wist hij uit eigen ervaring.
‘Ach, dat maakt niet uit. Ik kan wel tegen een stootje.’ Oh, wat klonk dat stom!
Ze had de rest van de pauze zwijgend naast hem gezeten. Soms keek hij stiekem even naar haar, maar als ze dan terugkeek, keek hij weer gauw weg. Toen de bel ging stonden ze op en gingen allebei hun eigen weg. Nog steeds zwijgend, want allebei dachten ze diep na…