Hey! Hierbij het tweede deel van mijn verhaal. Het is me gisteravond niet meer gelukt om het te posten, sorry. Hopelijk vinden jullie het wat!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Onrustig keek ze hoe de leraar de toetsen uitdeelde. Ze had er zó haar best op gedaan, ze moest nu wel een voldoende halen. Ze durfde bijna niet te kijken toen het blaadje op haar tafel belandde. Een 3,5…dit kon er ook nog wel bij. Ze zag dat het meisje naast haar probeerde te kijken wat haar cijfer was, en vlug legde ze haar hand erop. ‘Wat heb je voor cijfer?’ vroeg haar buurvrouw. ‘Een 6.’ loog ze.
De bel ging. Vluchtig pakte ze haar tas in en rende naar buiten. Ze moest ze voor zijn.
Elke keer in de pauze probeerden ze haar te pakken. En als ze er nu achter kwamen dat ze een onvoldoende had voor die toets, had ze een probleem. Dan zouden ze haar klein maken omdat ze zo dom was. Dat ze dom was? Ze ging ze nog geloven ook…
Net toen hij zich tegen zijn kluisje wou laten zakken, rende er iemand in volle vaart tegen hem op. Verontwaardigt keek hij in het gezicht van het meisje dat zojuist tegen hem op was gebotst. Maar meteen liet hij zijn boze houding varen. Ze stond op instorten, dat zag hij meteen. Vluchtig keek ze achterom. Hij vond het maar vreemd, ze deed hetzelfde als wat hij vroeger deed. Hij keek haar aan en glimlachte. ‘Wat is er met jou?’ vroeg hij. ‘Word je achterna gezeten ofzo?’
Iets wat hij beter niet had kunnen zeggen, bedacht hij zich meteen. Hij had het aan haar gezicht kunnen zien. Ze zag er net zo uit als hij, toen hij nog elke dag achtervolgd werd met rotopmerkingen. Hij keek het meisje na, dat zich een weg baande naar de wc…
De hele pauze had ze zich schuilgehouden op de wc. Waarschijnlijk zag ze eruit als een monster, want ze had heel lang zitten huilen. Mijn make-up zal wel uitgelopen zijn, dacht ze.
De lessen waren al begonnen toen ze van de wc af kwam. Ze staarde naar haar spiegelbeeld. Het zag er inderdaad niet uit. Terwijl ze haar gezicht waste dacht ze aan de jongen. Het was toch wel raar, hij deed zo aardig. Niemand op school deed aardig tegen haar. Ze had iets in zijn ogen gezien dat, dat anders was. Iets wat zij ook in haar ogen zag als ze in de spiegel keek. Pijn, angst.
Met een zucht liep ze de wc uit. Die jongen zag ze waarschijnlijk nooit meer, dus wat boeide het. Haar leven ging gewoon door…
De hele dag spookte ze door zijn hoofd. Haar blik, dat had iets met hem gedaan. Hij had medelijden met haar. Hij moest haar vinden, om haar te beschermen. Ze had hetzelfde probleem als hij, dat wist hij zeker. Ze werd gepest.
‘Daniël, let je ook op?’ De leraar stond voor zijn tafel. ‘Ik vroeg je net wat.’
‘Sorry meneer, ik ben heel erg moe. Ik heb hoofdpijn.’ Dit was riskant. Hij voelde dat de hele klas naar hem keek.
‘Nou doe maar rustig aan dan jongen. Nancy, weet jij het antwoord misschien?’
Meteen was Daniëls aandacht weer ergens anders. Hoe kon hij dat mysterieuze meisje ooit vinden? De school was heel groot, met ruim duizend leerlingen. Een onmogelijke opgave, maar hij zou het proberen. Had hij dan eindelijk een soulmate gevonden?...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Onrustig keek ze hoe de leraar de toetsen uitdeelde. Ze had er zó haar best op gedaan, ze moest nu wel een voldoende halen. Ze durfde bijna niet te kijken toen het blaadje op haar tafel belandde. Een 3,5…dit kon er ook nog wel bij. Ze zag dat het meisje naast haar probeerde te kijken wat haar cijfer was, en vlug legde ze haar hand erop. ‘Wat heb je voor cijfer?’ vroeg haar buurvrouw. ‘Een 6.’ loog ze.
De bel ging. Vluchtig pakte ze haar tas in en rende naar buiten. Ze moest ze voor zijn.
Elke keer in de pauze probeerden ze haar te pakken. En als ze er nu achter kwamen dat ze een onvoldoende had voor die toets, had ze een probleem. Dan zouden ze haar klein maken omdat ze zo dom was. Dat ze dom was? Ze ging ze nog geloven ook…
Net toen hij zich tegen zijn kluisje wou laten zakken, rende er iemand in volle vaart tegen hem op. Verontwaardigt keek hij in het gezicht van het meisje dat zojuist tegen hem op was gebotst. Maar meteen liet hij zijn boze houding varen. Ze stond op instorten, dat zag hij meteen. Vluchtig keek ze achterom. Hij vond het maar vreemd, ze deed hetzelfde als wat hij vroeger deed. Hij keek haar aan en glimlachte. ‘Wat is er met jou?’ vroeg hij. ‘Word je achterna gezeten ofzo?’
Iets wat hij beter niet had kunnen zeggen, bedacht hij zich meteen. Hij had het aan haar gezicht kunnen zien. Ze zag er net zo uit als hij, toen hij nog elke dag achtervolgd werd met rotopmerkingen. Hij keek het meisje na, dat zich een weg baande naar de wc…
De hele pauze had ze zich schuilgehouden op de wc. Waarschijnlijk zag ze eruit als een monster, want ze had heel lang zitten huilen. Mijn make-up zal wel uitgelopen zijn, dacht ze.
De lessen waren al begonnen toen ze van de wc af kwam. Ze staarde naar haar spiegelbeeld. Het zag er inderdaad niet uit. Terwijl ze haar gezicht waste dacht ze aan de jongen. Het was toch wel raar, hij deed zo aardig. Niemand op school deed aardig tegen haar. Ze had iets in zijn ogen gezien dat, dat anders was. Iets wat zij ook in haar ogen zag als ze in de spiegel keek. Pijn, angst.
Met een zucht liep ze de wc uit. Die jongen zag ze waarschijnlijk nooit meer, dus wat boeide het. Haar leven ging gewoon door…
De hele dag spookte ze door zijn hoofd. Haar blik, dat had iets met hem gedaan. Hij had medelijden met haar. Hij moest haar vinden, om haar te beschermen. Ze had hetzelfde probleem als hij, dat wist hij zeker. Ze werd gepest.
‘Daniël, let je ook op?’ De leraar stond voor zijn tafel. ‘Ik vroeg je net wat.’
‘Sorry meneer, ik ben heel erg moe. Ik heb hoofdpijn.’ Dit was riskant. Hij voelde dat de hele klas naar hem keek.
‘Nou doe maar rustig aan dan jongen. Nancy, weet jij het antwoord misschien?’
Meteen was Daniëls aandacht weer ergens anders. Hoe kon hij dat mysterieuze meisje ooit vinden? De school was heel groot, met ruim duizend leerlingen. Een onmogelijke opgave, maar hij zou het proberen. Had hij dan eindelijk een soulmate gevonden?...