Hey allemaal!
Vandaag weer een nieuwe blog!
Dit is het eerste deel van mijn verhaal Samen Sterker. Ik hoop dat jullie het wat vinden :) Hoeveel delen er nog gaan komen?Geen idee! Ik laat mijn fantasie erop los ;)
Ik hoop elke maandag een deel van een verhaal te gaan posten, en ik begin met deze. Mocht je het leuk vinden of juist helemaal niet, reageer dan even onder deze post.
Groetjes!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ze sloeg haar kluisje dicht, liep richting de aula, maar bedacht zich nog net op tijd. Ze was vroeg en moest wachten. Haar klasgenoten zaten al aan een tafel, ze hadden haar nog niet gezien. Ze gooide haar tas op de grond en ging tegen de kluisjes aan zitten. Het was vijf over acht, nog vijf minuten wachten dus. Haar klasgenoten vonden het normaal dat ze pas vlak voor de bel de aula in kwam. Hoe minder tijd bij haar klasgenoten, hoe beter.
Ze checkte haar berichten. Niets. De volgende keer moest ze echt later weggaan, vijf minuten duurde lang!
Eindelijk ging de bel. Ze stond op en sleepte zichzelf naar het lokaal. De enige begroeting van haar klasgenoten was een droge ‘Hoi’, of ‘Hey’. Nog zes uur te gaan, dan was ze vrij…
Hij smeet zijn deur dicht en liet zich ertegenaan zakken. Hij was kapot. Elke dag sloopte hem. Doordat hij slechtziend was had hij heel snel hoofdpijn en kreeg hij meer aandacht van de leraren dan de rest van de klas. En daarom mochten ze hem niet. Verder was er niet zoveel aan hem te zien, omdat hij lenzen had.
Hij was moe, en zijn hoofd bonkte. Misschien kon hij beter even gaan liggen… Nee. Hij had nog stapels huiswerk. Als hij dat eerst af had, kon hij vanavond wel iets eerder naar bed.
Hij liep naar zijn bureau en pakte zijn boeken erbij. Na vijf minuten stond hij op en liep naar beneden om wat drinken te pakken. Hij pakte meteen ook een paracetamol, want de hoofdpijn was ondragelijk. Hij moest zich hier doorheen slaan, zoals altijd…
Ze lag op bed met een boek, toen de deur van haar kamer open ging. Haar kleine zusje kwam binnen. Het meisje liep naar haar toe en kroop bij haar op bed.
‘Nina, ik kom even een kusje brengen. Ik ga naar bed.’ zei ze tegen haar. Ze gaf een kus op het kleine blonde koppie van haar zusje. ‘Slaaplekker schatje!’ Toen haar zusje de kamer weer uit was liet ze zich achterover vallen op bed. Ze dacht aan hoeveel haar zusje op haar leek. Ze hoopte maar dat haar zusje niet zo’n leven kreeg als zij had. Iets aan haar zorgde ervoor dat mensen haar niet mochten. Maar ze zou haar zusje helpen waar ze maar kon. Ze pakte haar boek weer en las verder. Lezen maakte haar rustig en zorgde ervoor dat ze snel in slaap kon vallen. Na een half uur lag ze te slapen met haar kleren nog aan en haar boek open naast haar…
Hij werd wakker met bonkende hoofdpijn. Het liefst bleef hij de hele dag in bed liggen, maar hij moest wel naar school. Hij had vandaag een belangrijke toets. Eigenlijk wilde hij elke dag wel in bed blijven liggen. School was niks aan. Niet alleen de lessen waren saai en vermoeiend, de pauze’s waren het ergst. Hij zat helemaal alleen bij zijn kluisje, elke pauze weer. Stomme opmerkingen had hij genoeg gehad, maar op een gegeven moment had zijn mentor dat opgemerkt. Toen gingen leraren erop letten. Nu waren ze overgegaan op negeren. Niemand zei meer iets tegen hem. Dat was bijna net zo erg. Hij was een soort geest in de school, onzichtbaar voor iedereen. Behalve de leraren dan, die gaven hem juist extra aandacht. Maar het enige wat dat opleverde waren de blikken van zijn klasgenoten, en als blikken konden doden…
Vandaag weer een nieuwe blog!
Dit is het eerste deel van mijn verhaal Samen Sterker. Ik hoop dat jullie het wat vinden :) Hoeveel delen er nog gaan komen?Geen idee! Ik laat mijn fantasie erop los ;)
Ik hoop elke maandag een deel van een verhaal te gaan posten, en ik begin met deze. Mocht je het leuk vinden of juist helemaal niet, reageer dan even onder deze post.
Groetjes!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ze sloeg haar kluisje dicht, liep richting de aula, maar bedacht zich nog net op tijd. Ze was vroeg en moest wachten. Haar klasgenoten zaten al aan een tafel, ze hadden haar nog niet gezien. Ze gooide haar tas op de grond en ging tegen de kluisjes aan zitten. Het was vijf over acht, nog vijf minuten wachten dus. Haar klasgenoten vonden het normaal dat ze pas vlak voor de bel de aula in kwam. Hoe minder tijd bij haar klasgenoten, hoe beter.
Ze checkte haar berichten. Niets. De volgende keer moest ze echt later weggaan, vijf minuten duurde lang!
Eindelijk ging de bel. Ze stond op en sleepte zichzelf naar het lokaal. De enige begroeting van haar klasgenoten was een droge ‘Hoi’, of ‘Hey’. Nog zes uur te gaan, dan was ze vrij…
Hij smeet zijn deur dicht en liet zich ertegenaan zakken. Hij was kapot. Elke dag sloopte hem. Doordat hij slechtziend was had hij heel snel hoofdpijn en kreeg hij meer aandacht van de leraren dan de rest van de klas. En daarom mochten ze hem niet. Verder was er niet zoveel aan hem te zien, omdat hij lenzen had.
Hij was moe, en zijn hoofd bonkte. Misschien kon hij beter even gaan liggen… Nee. Hij had nog stapels huiswerk. Als hij dat eerst af had, kon hij vanavond wel iets eerder naar bed.
Hij liep naar zijn bureau en pakte zijn boeken erbij. Na vijf minuten stond hij op en liep naar beneden om wat drinken te pakken. Hij pakte meteen ook een paracetamol, want de hoofdpijn was ondragelijk. Hij moest zich hier doorheen slaan, zoals altijd…
Ze lag op bed met een boek, toen de deur van haar kamer open ging. Haar kleine zusje kwam binnen. Het meisje liep naar haar toe en kroop bij haar op bed.
‘Nina, ik kom even een kusje brengen. Ik ga naar bed.’ zei ze tegen haar. Ze gaf een kus op het kleine blonde koppie van haar zusje. ‘Slaaplekker schatje!’ Toen haar zusje de kamer weer uit was liet ze zich achterover vallen op bed. Ze dacht aan hoeveel haar zusje op haar leek. Ze hoopte maar dat haar zusje niet zo’n leven kreeg als zij had. Iets aan haar zorgde ervoor dat mensen haar niet mochten. Maar ze zou haar zusje helpen waar ze maar kon. Ze pakte haar boek weer en las verder. Lezen maakte haar rustig en zorgde ervoor dat ze snel in slaap kon vallen. Na een half uur lag ze te slapen met haar kleren nog aan en haar boek open naast haar…
Hij werd wakker met bonkende hoofdpijn. Het liefst bleef hij de hele dag in bed liggen, maar hij moest wel naar school. Hij had vandaag een belangrijke toets. Eigenlijk wilde hij elke dag wel in bed blijven liggen. School was niks aan. Niet alleen de lessen waren saai en vermoeiend, de pauze’s waren het ergst. Hij zat helemaal alleen bij zijn kluisje, elke pauze weer. Stomme opmerkingen had hij genoeg gehad, maar op een gegeven moment had zijn mentor dat opgemerkt. Toen gingen leraren erop letten. Nu waren ze overgegaan op negeren. Niemand zei meer iets tegen hem. Dat was bijna net zo erg. Hij was een soort geest in de school, onzichtbaar voor iedereen. Behalve de leraren dan, die gaven hem juist extra aandacht. Maar het enige wat dat opleverde waren de blikken van zijn klasgenoten, en als blikken konden doden…